19 Aralık 2009 Cumartesi

Ben En Güzel Şarkımı Henüz Yazmadım.........



 
Kathmandu rüya gibi geçti. Her rüyanın, her hikayenin bir sonu var. Her zaman mutlu son değil tabii...



4 gün boyunca bilmediğimiz, kokusuna bile henüz alışamadığımız bir şehirde yabancı değil de tanıdık olmaya çabaladık. Kendi hayatına bile yabancılaşan biri için bunun ne kadar zor olduğunu bilir misiniz? Kimim? Neyim? Neredeyim? derken kendi evinde, yabancı bir ülkede, yabancı bir şehirde evde olmaya çalışmak zor...
Ben pek bir yere yuvam demedim... Çünkü hep benim olmayan bir şeyler buldum orada, ya da gidecek olma fikri durdu hep bir yerde. Doğduğum evden 7 yaşında ayrıldım, daha aklım basamadan ev fikrine. Sonraki bütün evler de geçici oldu. Hep taşındık. Hala hep taşınıyorum. Ama uzak bir deniz kenarında, dağların arasında, dev bir çınarın gölgesinde, bir uçurumda, ilk kez girdiğim bir restoranda yuvamda hissettim bazen. Olmadık yerlerde olmadık şeyler hissetmelerin insanıyım ben. Yüksekten korkarım mesela ama  başıma bir şey gelecek diye değil, kendimi tutamayıp da atlarsam diye. Tanımadığım insanların arasına karışmak hep sıkıntı verir bana ama beni sevmezler mi diye değil, en olmadık zamanda olmadık bir şey yapar mıyım diye, yemek sırasında ağzımdakini birinin üstüne tükür müyüm diye mesela.
İnsanın aklından delice şeyler geçer, akıl bu bazen kontrol edilemez. Biz seçeriz yapmayı yapmamayı…
Tek tek her gezdiğim yeri anlatmayacağım size sadece, anlamsız karmaşık bir rüya anlatacağım.
Bir barda İspanyalı bir çift, iki kızkardeş, Kübalı bir dans hocası, Hintli bir bilgisayar uzmanı, Şilili bir reklamcı ve ben… Karı koca İstanbul’a gelmiş zamanında, midye tava yemişler tadı damaklarında kalmış, tarifini istediler verdim. Kübalı dansçı bizi salsa dersine çağırdı, bir de Kathmandu da gece 12'den sonra açık tek yeri anlattı bize.
 
Salsa dersine gittik, Nepal’in zengin kızları erkekleri insanlar açlıktan hastalanırken salsa dersi alıyorlardı. Herkes kendi derdinde. Piramidi hatırlarsınız.   Reggie barda mohitolarımızı, ki çok güzeldiler, içtikten sonra yalın ayak Sweet Home Alabama’yla dans ederken, insanlar birbirlerine geldikleri ülkenin adıyla seslenirken, Fransız kafayı bulmuşken, Hollandalı içki almaya giderken, Kübalı dans ederken, Hintli uyuklarken, kendimi yuvamda hissettim.

Sarhoş değilim, sadece rahatım, dünya umurumda değil, hiç olmasa...

Kitapçıya okuduğum 500 sayfalık kitapları Türkçe oldukları halde satıp yerine Türkiye’de yayınlanmamış bir kitabı alırken, pastaneden kruvasan, marketten ıslak mendil alırken, şehrin en tepesindeki kafede kahve içerken, karşılaştığım her turistle sohbet ederken, telefonda kocamla konuşurken, ev seni bekliyor ben seni bekliyorum dediğini duyarken ve anlamazken, otelde uyurken, sevdiklerime hediyeler alırken hep evimdeydim sanki. Benim olmayan, bende olmayan, benimle olmayan benden yüzyıllarca, kilometrelerce uzak olan evimde.


Evim bendeymiş, içimde...  Kaplumbağaymışım ben.  Yuvasını kalbinde taşıyan hüzünlü, yaşlı, yorgun... Yavaş yavaş ilerledim havaalanına doğru. Dostlarıma veda ettim... Kim bilir kaçıncı kez... Evimi bıraktım, kim bilir kaçıncı kez... Kalbimi bıraktım, kim bilir kaçıncı kez...
Uzun, yorucu bir yolculuk, ağlamamaya çalışmaktan iğne gibi beynime batan sinüsler, biniş biletleri, bavullar, girişler çıkışlar, güvenlik kontrolleri, freeshoptan alınan Armani Black Code, CK Truth ve Absolut Mango, kalbimin bende mecburen kalan parçası atmakta ısrar ediyor….
Bagaj arabamla ilerlerken yuvam hala sırtımda. Sadece orada olacak hep.
Karşımda bir yabancı, ne istediğinden habersiz, beni görmeyen, zor yürüyen, zor nefes alan, güçlükle hayatta duran bir adam. Kim bu?
Sonrası karanlık, hani rüyada, kötü olduğunu hissettiren bölümler vardır, ama hatırlamadığınız bir türlü… İçinizi parçalayan….
Kocaman salonumun, bana evin denilen yerin tam ortasındayım, hiç evimmiş gibi hissedemeden, küçük bir şey beni buradan attı.
 
Kutular, paketler hazırlanmış, biraz votka, biraz jack…
 
Sonra Nil Karaibrahimgil çalıyor.
Başkaydım bambaşka oldum…..
Kalbim vuruyorsa
Durmam oldum, durmam oldum
Başım dönüyorsa dönsün oldum, dönsün oldum….
Bir şey gidiyorsa dönmez oldum
İçimden geliyorsa gitmez oldum….
Ben durmam….
Hayat böyle bir şey, yaşıyorsan hala yürümen gerek, acı, zorluk, ihanet, haksızlık, zarar ziyan, arkana alırsın, devam yola….
Bir hikaye biter de biri başlar ardından, hem de bittiği anda…
Sonra Şebnem Ferah çalıyor.
Ben en güzel şarkımı henüz yazmadım...
Başlangıç ve bitiş tam da aynı an ve aynı yer.
Sıfır noktası.

 
Sıfır noktam...
 
 
Hoşça kal

 
Merhaba

 


9 Mart 2009 Pazartesi

Kathmandu Birinci Gün




-->                    Shreeram, Manju, Sarita, -->                     Babu, Santi, Asa,
-->R -->ekha.

Son gün sabah uyandım, son chia mı içtim, eşyalarımı topladım. Son bhat dal tharkari mi yedim. Öğrencilerimden bazıları eve geldiler, bir posta daha vedalaştık. Rekha ve kızlara havluları, tshirtleri, Sarita’ya terlikleri bıraktım. Cibinliğim, yatak çarşaflarımı da kim isterse alsın dedim. Macarena geldi Sarita, Macarena ve ben taksiye bindik. Shreeram motosikletiyle geldi peşimizden. Sonra onlar karı koca döneceklerdi. Narayangartha varınca otobüs bulduk, bindik. Shreeram belki ertesi gün Kathmandu’ya gelirim dedi. Vedalaştık. Otobus yola çıkarken, Macarena bana dönüp, ağlamak istiyorsun niye ağlamıyorsun dedi. Bir duvar var senin etrafında, acıdan korunmak için örmüşsün, ama bazen acı da güzeldir. Bazı acıları yaşamak gerek. Ağlayamadım. Saklıyordum çünkü. Tek başıma kaldığım bir ana. Ağlamak bana zayıf geldiğinden değil, başkalarını üzmek istemediğimden.
Ama bir duvarım vardı evet. İstediklerimi dışında bırakmayı başardığım bir koruma kalkanım. Elbet bir gün yok olacaktı onlar da. Şimdilik beni korumaya devam ediyorlardı…
Kathmanduya akşam 7 gibi ulaştık. Nerede ineceğimiz dahi bilmeden, muavine Thamel gideceğiz taksiyle dedik, tamam dedi aldı çantamızı bizi bir taksiye bindirdi, adamla da pazarlık yaptı. Başka taksiye binmeyin pahalı olur dedi. Bindik gittik. Nepalliler böyle herkesle kendi misafirleri gibi ilgileniyorlar. Bizim gibiler anlayacağınız. Biz de yolda biri yol sorunca tutup kolundan gideceği yere ulaştırırız ya, hatta güzel börek nerede yerim diyen birini annem harika yapar gel diye eve sürüklediğimiz bile olmuştur bazılarımızın…
Thamel’e ulaştık, Mount Annapurna Guest House’a yerleştik. Açtık ve Kathamandu’da olduğumuzu bilerek aç uyumamız imkansızdı. Dışarı attık kendimizi. İlk geldiğimde bu şehre pek bir şey anlamamıştım. Büyülüydü, kalabalıktı, hızlıydı ama kısacıktı. Şimdi 5 günüm vardı keşfetmek için….

Roadhouse Cafe’ye girdik. Avrupai dekoru, turist müşterileri ve İngilizce rock müzikleriyle aklımızı başımızdan aldı. Pizza söyledik ve bira. Garip bir huzur, derin bir hüzün, dev soru işaretleri ve bolca umut eşliğinde yedik içtik. Biraz dolanıp otele döndük. Yarın güzel bir gün olacak….
Sabah erkenden kalktık, elimizde Lonely Planet Nepal kitabı, Kathmandu sayfalarında kitap aralığı, boynumuzda fotoğraf makinaları, bandanalarımız ağzımızı örtüyor, haydutlar gibi, (ilk gelişimde burnum ve boğazım mahvolmuştu hava kirliliğinden) yola çıktık.
Bilmediğiniz bir şehirde kaybolmak gibisi yoktur….
Önce Thamel’i keşfettik. Otelin yakınlarındaki tüm sokaklara girdik çıktık. Daracık, kalabalık, kirli, arabalar, rikshawlar, motosikletler, bisikletler üstümüze üstümüse gelirken biz dünyaya savaş açtık. Aynı Nepalliler gibi, sallana sallana, kimseyi takmadan, hiçbir şeyi umursamadan, sohbetimizi bölmeden, sağa sola bakarak dolandık. Böylesi makbul burada. Eğer gelenlerden korktuğunuzu belli ederseniz yandığınızın resmidir. Aslında bu her ülkede geçerli. Uzakdoğunun pek tehlikeli olabileceğinden bahsedenler var. Bence kendine güveninle, duruşunla ilgili başına gelecekler. Aptal turist gibi şaşkın şaşkın ortada dolanırsan eğer Beyoğlunun arka sokaklarında bile ölebilirsin kolayca. Ama dünyanın en tehlikeli şehrinde bile kendinden emin, köyünde gezer gibi gezersen hiç bir şey olmaz. Gerçi Nepal bu civarların en güvenli ülkesi. İnsanları hala temiz saf çünkü. Turist velinimetimiz diye düşünüyorlar. Bizde de bir zaman öyleydi hatırlar mısınız? Turistleri kazıklamaya, kandırmaya dolandırmaya başlamadan önce. Ama zamanla, hırsla o saflık kaybolup gitti. Umarım Nepal’de de aynı şey olmaz…

Thamel Kathmadu’nun en otantik bölgesi. Eski tip binalar, küçük, dar sokaklar, hediyelik eşya dükkanları, minik kafeler, restoranlarla dolu. Thamelden çıkıp büyük caddeye doğru ilerledikçe batıya gider gibi bir hisse kapılıyorsunuz. Sanki büyülü bir diyardan ayrılmış gerçek dünyaya dönmüş gibi oluyorsunuz. Üstelik Thamel’in bittiği noktadan bir adım ileride gerçekleşiyor bu değişim. O otantik hava bir anda dağılıyor, caddeler, büyük binalar, turizm acenteleri, büyük şirketlerin binaları, bankalar, görmeye alışık olduğumuz bilumum markalar sarıyor etrafınızı. Doğunun tütsülerle, inek tanrılarla, rengarenk çiçeklerle, bufalolarla dolu kalabalığı sis gibi kayboluyor. Zara’nın karşısında dururken, trafik ışıklarını beklerken bir rüyadan uyanır gibiyim. Sanki yakınlardan bir yerden Yeşilköy dolmuşuna binip eve dönecek gibiyim. Bu acı verici, sinir bozucu hissi kafamdan atmaya çabalıyorum. Eve dönmek her zaman güzel değildir çünkü. Çünkü her zaman ev gibisi yok diyemezsin….

23 Şubat 2009 Pazartesi

Chitwan



-->
Chitwan kaldığım bölgenin adı. Patalahara da köyün adı. Burası Rapti nehrinin kıyısında bir bölge. Nehrin öbür tarafında, Chitwan Ulusal Parkı var. Kaplanlar, hatta bengay kaplanları, filler, gergedanlar, çeşit çeşit maymun, timsah ve daha birçok hayvan var. Parkı gezmedim ben. İçimden gelmedi. Filin üstünde parkta gezip, kendini insanlara göstermek istemeyen üç tane hayvan görmek için yormadım kendimi. Kaplanları görmek neredeyse imkansız. Gergedan da gereksiz. Bir takım yaratıkların gelip beni doğal ortamımda görmesi, fotoğraf çekip büyülenmesi bana ne kadar saçma gelirse, onlara da o kadar saçma geliyor olmalı.


Ben köye dönünce bir süre işler rutininde gitmeye devam etti. Kadınlar dersleri kaytarmaya, çocuklar bitmesin diye yalvarmaya ben de onlara istediklerini öğretmeye devam ettim. Ama gün geçtikçe bu kadar alıştığım bu ortamdan, insanlardan, havadan, sudan ayrılmak daha da zor göründü gözüme. Her şeyin ötesinde burada bulduğum huzuru bırakıp nereye gittiğimi bilmeden dönüyor olmak ağır geldi bana.



İstanbul’a dönecektim evet. Ama hala bir evim var mıydı? Ait miydim hala bir yerlere? Hala bir sevdiğim var mıydı? Ne yapacaktım? Kafamda bu sorularla daldım her gece uykuya. Rüyalarımda kavga ettim, savaştım kendimi kabul ettirmek için, bana. Sonunda her şeyi bir kenara bıraktım. Uçaktan indiğimde kalbim ne derse bana, onu yapacağıma söz verdim kendime. Ne derse desin….





Bu kez kalbime teslim edecektim kendimi. Mantığım beni hep haksız çıkardı, yolda bıraktı. Bu kez kalbime bir şansa verecektim. Götürdüğü yere gidecektim….




Son günler yaklaştıkça, öğrencilerim gitme kal demeye kaptırdılar kendilerini. O kadar kolay olsa keşke dedim. Keşke tamam kalıyorum ben diyebilsem. Aslında keşke onlara neden gitmem gerektiğini açıklayabilsem. Beni bekleyen bir şeylerin değil tam tersi beni beklemeyen bir şeylerin olduğunu anlatabilsem. Ve gidip beni beklemeyen bu şeyi hayatımdan çıkartmam gerektiğini……



Onlara doğruyu söylemedim, onun yerine ailemi özledim, gitmem gerek gibi bahaneler uydurdum… Geleceğim diye de söz verdim. Duracağım da bu sözümde eninde sonunda döneceğim geriye. Beni bu kadar içten çağıran bir yere dönmemem olasılıksız…..



Son günler hüzünlü geçti. Herkesle samimiyetim onların da hoşnut kalacağı bir düzeye erişmişken gidiyor olmam onları ayrıca üzüyordu. Ev ahalisi tam sana alıştık, sen de bize şimdi gideceksin ne yapacağız diyorlardı. Ben de öyleydim. Ne olacak şimdi?


Olacak olan şu köyde bana bir veda gecesi düzenlenecek, salya sümük vedalaşacağız, şarkılar türküler danslar edilecek, tika sürülecek her yerime, sözler verilecek, dönülecek. Ben ağlamamak için tutacağım kendimi…




Nitekim öyle oldu; gitmemden bir önceki gece derslikte toplandık. Bana tharuluların geleneksel kıyafeti olan beyaz bir sari giydirdiler. Elektrikler keskti. Fenerin ışığında dersliğe gittik. Masaya oturdum. Sita Kumari konuşma yaptı. Beni çok sevdiğini benden çok şeyler öğrendiğini söyledi. Teşekkür etti. Ben de onlara onları ne çok sevdiğimi, ne çok şey öğrendiğimi söyledim, beni aralarına aldıkları için teşekkür ettim.

Sarıldık fotoğraflar çekildik. Şarkı söyledik, dans et dediler biri benimle dans etmezse ben tek başıma edemem dedim. Kızlar bayağı nazlandı sonra bir tatlı velet geldi dans etti karşımda, dans ettik karşılıklı. Onlar söyledi, el çırptı biz dans ettik. Zamanın o an orada durmasını istedim. Sanki tüm o seslerin, el çırpmalarının arasında geride çok geride, hüzünlü bir piyano melodisi eşlik ediyordu bana.

Beyaz sarimin içinde, boynumda çiçeklerden yaptıkları kolyelerle, kafamda da bir çiçekten taç döne döne içime sindirdim o hüznü. Yuttum, benimdi çünkü, ben yaratmıştım onu. Kalbimde küçük bir çizik de bırakacak olsa yoklukları, bu insanları tanımayı sevmeyi ben seçmiştim. Gitmeyi de. Hayatımda ki her şey gibi. Bana acı verecek her insan gibi. Beni mutlu edecek her insan gibi.



Tuğla tuğla üst üste koyduğum hayatım, bu yeni tuğlalarla daha güzel daha sağlam olmuştu. Daha yığınla tuğla dizilecek…. Çok çalışmam lazım. Her tuğla bu kadar sevgi dolu olmayabiliyor çünkü. Bazı tuğlalar insanın kalbinin üstüne düşüyor sanki. Parçalıyor onu, bir daha toparlanamaz sanıyorsunuz. Ne var ki kalp hızla iyileşiyor…




Kafamda çiçekten bir taç dönerken arkadaşlarımın arasında, kalbimin bir parçasını bırakmaya karar verdim onlara. Burada kalsın, burada nefes alsın, burada atsın istedim. Gözyaşlarımla birlikte küçük bir parça toprağa aktı. Düşer düşmez yeşerdi, çiçek açtı. Müziğin ritmiyle atmaya başladı. Dım dım, dım dım, dım dım…

Hala orada atıyor…

Pokhara -2-








-->
Pokhara, ülkenin 3üncü büyük şehri, Nepal’in neredeyse ortasında, Kathmandu’nun batısında. Nüfusu 200.000 civarında. Meşhur Phewa gölü şehrin ortasında, dünyanın en yüksek zirvelerinin arasında. Gölün ortasından etrafa baktığınızda sadece dağları görüyorsunuz….


Şimdi de taksiyle 1590 m yükseklikteki Sarangot kentine gidiyoruz. Bir yere geldiğimizde bizi askerler durdurdu ve geçiş vergisi aldılar. Aslında maoistler ancak eskiden isyancılar haraç kesiyor idi bunun adı, e şimdi rejim değişince vergi oldu. Bir süre arabayla gittikten sonra indik ve yürüyüşe geçtik. Bu civarlara trekkinge gelenlerin ısınma tırmanışı aslında bu. Annapurnaya çıkmadan önce manzarayı görme, çevreye alışma ve ısınma mahiyetinde küçük bir yürüyüş. Bir trekking yapmadığımız için bize bayağı uzun geldi…

Önümüzde bir rehber, nefes nefes tırmanırken aslında manzaranın nefes kestiğini itiraf etmem gerek. Bir tarafta göl ve etrafında şehir, etrafında inanılmaz dağlar. Kartallar uçuyor. Güneş her yere değiyor. Pırıl pırıl gökyüzü hafif hafif dalgalanıyor. Zirvelerin etrafında bulutlar. Yolda arada küçük köy evleri ve bahçeleri dışında doğadan başka bir şey yok. Bir iki dinlenmeden sonra zirveye ulaştık. Yamaç paraşütü noktasını gördükten sonra, yapsam mı dediğim o anı unutuverdim. Bu noktadan atlamak şöyle dursun durmak bile ürkütücü orada.

 


 
Sonra bir kenara oturduk, sigara yaktık manzaraya baktık. Fotoğraf çektik. Sohbet ettik ama çoğunlukla baktık sadece. Daldık gittik öyle. Karşımızda bizi kendimize ufacık, lüzumsuz, anlamsız, değersiz hissettiren ama bunu bizi üzmeden yaralamadan yapan doğa duruyor. Benim parçamsın diyor ama kendini bir şey sanma, aslı bu….
Sen yalnızca ufacık bir noktasın. Hayatta kalmak için çabalayan, zevk almaya çalışan ama özde benim havama ve bana muhtaç küçücük bir noktasın. Böyle bir şeyin parçası olmanın insana verdiği rahatlık her özgürlükten daha güzel.

Eğer 1500 m de olmak insana bunu hissettiriyorsa, 8000 küsur metrede bulunmak nasıl hissettiriyordur kim bilir. Bilmek istedim. Hissetmek istedim. Dünyanın çatısında durup bakmak istedim. Ama ben dağcı değilim, bu dağlardan herhangi birine tırmanmak sadece uzun bir tecrübe değil, çok da para istiyor. Everest’e tırmanma izni 50.000 dolar. Zaten yorucu olurdu boşver…..


Yavaş yavaş inişe geçtik. İnmek çıkmaktan daha zor fiziksel olarak ama bence manevi olarak da öyle. Tepedeyken, tepeyi bırakmak zor gelir…. Bir kez gördün çünkü ne kadar çıkabileceğini….
Sarangottan sonra, Dağcılık müzesine gittik. Bu zirvelere tırmanmış ilk dağcıların fotoğrafları, malzemeleri, hikayeleri bu müzede. Dağlarda yaşayan halkların da…

 
Sherpalar en çok ilgimi çekenler oldu. En yükseklere dahi hava tüpü olmadan çıkabilen, çıkarken de onlarca kiloyu sırtında taşıyan bir halk. Dağcılar onları kiralıyor çıkmak için. Her şeyini taşıyorlar, çadırını kuruyorlar, topluyorlar. İşler bu. Dağlarda ki köylerde yaşayan bu halk, sırtlarında dev sepetlerle tepeleri ine çıka büyüdüğü için her şeye alışık burada. Zor hayatlar……


Müzeyi gezmeyi bitirince tek hayalimiz şehre dönüp soğuk bir şey içmek oldu. Görüntüsü hoşumuza giden bir kafeye oturduk ben menüde latte görünce duramadım. Sıcak da olsa onu istedim. Macarena ice tea istedi. İçeceklerimizi içerken ertesi günü konuştuk. Sabah kalkarız, kahvaltı eder hazırlanır döneriz dedik. Pazar dersim var ne de olsa. Otele gittik sonra, giderken birer şalvar aldık, üstümüzdekiler çamur içindeydi. Biraz dinlendik, temizlendik, üstümüzü değiştirdik kendimizi dışarı attık. Dolaştık bütün şehri, ordan girdik ordan çıktık. Karnımız acıkınca Tea Time Bamboostan isimli bir restorana bulduk. Kitapta da geçiyordu adı. Bir sürü turist vardı, pizza yiyip bira içiyorlardı.

Ben bira ve spagetti istedim Macarena kola ve pizza.
spagetti
Garson bize nerelisiniz dedi. Cevap verince tabii laf lafı açtı. En çok biri Şilili biri Türk iki kişinin bir arada ne yaptığını pek merak etti. Biz gönüllüyüz de geziyoruz dedik. Siparişlerimiz geldi. Şili ye kola Türkiyeye bira dedi garson güldük. Yedik içtik sohbet ettik. Hala havadan sudan bahsediyorduk. Hala hayatımızın derinliklerine dalamamıştık. Yemeğimiz bitince internet cafeye gittik, postaları okuduk, yazdık…. Telefon açtı Macarena, ben kimseyi aramadım. Otele döndük yorgunluktan baygın, uyuduk hemen.

Sabah uyandık, giyindik, hazırlandık, çantaları sırtlayıp resepsiyona indik. Grev var dediler, gidemezsiniz. Nasıl yani? Otobus şoförleri, benzine zam gelip fiyatlara zam yapılmayınca greve girmişler. Hah dedik süper, istesek de dönemeyiz, keyfini çıkaralım. Eşyaları yukarı çıkarıp, kendimizi sokağa attık. Kahvaltı ettik, dükkanları gezdik, kitapçılarda inanılmaz kitaplar buldum, hediyelik eşyalara baktık. Gölün kenarına gittik, saatlerce oturup kitap okuduk. Sonra yine dolandık. Akşamüzeri Tea Time Bamboostan’ın happy houruna gittik. Bir içki alan bir bedava….


Votka portakal istedik. Hello Şili hello Turkey dedi garson, güldük. Küçücük bir şarap kadehinde, ne votka ne portakal tadı içeren bir içki geldi. İçinde buzlar vardı, Macarena kaşık istedi buzlara dikkat yazıyor tüm kitaplarda. Musluk suyundan yapılınca ölmeyen bakterileri sizi haşat eder diyor. Anlatmaya çalıştım ben 2 aydır buranın kuyu suyunu içiyorum bir şey olmadı diye ama Macarena yine korktu. Garson koşarak geldi a dedi bizim buzlarımız güzel sudan bir şey olmaz. Bütün garsonlar toplandılar masaya bir şey olmaz diye. Macarena inat ettik çıkarcam bunları diye. Tamam dediler verdiler kaşığı ama üzüldüler. Sonra Macarenaya dedim ki böcek çıktı içkimden desem gelmezlerdi böyle, burada olur atıver derlerdi….

Sonra aklıma geldi, biz bir önceki gün cafede otururken Macarena icetea istemişti ve içi buz doluydu. Hatırlattım yok dedi. Fotoğrafını çekmiştim, onu gösterdim güldük.


İçtik, sohbet ettik güldük. Yarın dedik sabahtan gideriz akşamüzeri derse yetişirim. Dolaştık, marketten alışveriş yaptık, otele döndük. Biraz televizyon, biraz atıştırma, biraz sohbet uykuya daldık.
 
Bir sonraki sabah, resepsiyonu aradık çantaları taşımadan. Grev bitmedi dedi yenisi başladı. Şimdi de öğrenciler yolları kapadılar, benzin fiyatlarını protesto etmek için araçları hiçbir yerden geçirmiyorlar. İstikrara bakar mısınız? Öğrenciler koca ülkenin ulaşımın kestiler. Kimse bir yere gidemiyor.

Ara ara mahsur kalmışlık hissi bizi dürterken gene güzel bir gün geçirdik…. Boş boş dolanarak, kaybolup yolumuzu bularak, acıkıp doyarak, susayıp durarak, şaşırıp alışarak güzel bir gün daha geçirdik. Bu sefer farklı yerlerde yedik, içtik. Paralar suyunu çekerken, dikkatli olduk. Annemi aradım ve bana 100 dolar göndermesini istedim. Yanımıza çok az para almışız tabii 2 gece kalacağız diye. Kıyafetler almamız gerekti, otelle pazarlık yapıp fiyatı gene düşürdük ama bunun yemesi içmesi var…. Annem bir saatte bana parayı gönderdi. Parayı alınca dedik ki eğer yarın da grev bitmezse uçakla gideriz. Pokhara’da küçük bir havaalanı var, Chitwan’a uçak kalkıyor.  
Yine de vaktimizi güzel geçirmeye meyilliydik. Mahsur falan ne fark eder inanılmaz güzel bir göl kenarındaydık. Her yerde kruvasanları (böyle mi yazılıyor?) denedik. Kafelerdeki bütün kitapları okuduk. Ben dönmeden Kathmandu’ya da beraber gitmeye karar verdik. Sohbet ettik. Kavga bile ediyorduk neredeyse. Oryantasyondan yoksun iki kişi bilmediği bir şehirde yol bulmaya çalışırken çok normal bence…


Nepaldeki kitapçılarda inanılmaz kitaplar var. Bir çoğunu Türkiye’de bulamadığım kitaplar buldum. Ama hepsini alamayacağımdan bir iki tane seçmek zorunda kaldım. Yanımda kitap taşıdığıma da bin pişman oldum. Üstelik kitaplar çok ucuz, çoğunlukla ikinci el. Dünyanın her tarafından gelen insanlar burada kitaplarını kitapçılara satıp gidiyorlar. Yerine yeni bir kitap ya da kitap başı 100 rupi alıp gidiyorlar. Elinize aldığınız çoğu kitap sizden çok gezmiş oluyor…. Hepsi güzel kokuyor…. Ben hiçbir kitabı koklamadan almam. Nedenini bilmem, her kitap ayrı kokar. Buna kağıdın, mürekkebin, baskının farkı da diyebilirsiniz ama bence kitabın içeriğiyle ilgili. Ben en azından onun kokusunu alıyorum, mürekkebin değil…

Bir miktar kitap kokladıktan, biraz müzik cdlerine baktıktan ve Tea Time Bamboostan’a görev icabı, uğradıktan sonra yine otele döndük. Artık akşamın bir bekleme sıkıntısı vardı. Televizyonda Nepal müziği ve dansı olan klipler bulup danslarını öğrenmeye çalıştık. 
Nihayetinde, uzatmayayım daha fazla, Çarşamba sabahı grev bitti dediler. Taksiye atladık, otobuse gittik. 7 saatlik bir yolculuk, Narayangarth’da taksiyle pazarlık ve eve ulaştık. Derse girecek kadar vakitlice gelmiştik. Köye girdiğim anda bütün çocuklar ve kadınlar etrafımı sardı. Manjuuuu nerdesiiinnn????? 2 gün dedin kaç gün oldu.

Ne yapayım dedim, greviniz yüzünden! Otobüs yoktu, bekledik. Zorla gönüllerini aldım. Bayağı surat yaptılar bana ama Pokhara’yı ve yolculuğu anlatınca her şeyi unuttular…. Dersimizi yaptık sonra….

Normal hayatıma dönmüştüm. Ama o gece farkına vardım ki dönüşe çok az kalmıştı. Yatağıma yatıp ağladım. Keşke kalsaydım daha çok dedim. O kadar sevdim ki herkes, o kadar sevdiler ki beni. Sevilmek insanın hayatta yaşayabileceği en güzel duygu. Birilerinin seni sevmesi, seni özlemesi, gitmeni istememesi kalbini yumuşatıyor insanın. Zaten böyle geçirmiyor muyuz hayatımızı? Kendimizi sevdirmeye çalışarak, sevgiliye, anneye, babaya, arkadaşlara, çocuğumuza hatta tanımadıklarımıza….
 
Sevsinler….